«Οψόμεθα ες Φιλίππους»

Κάποιες σκέψεις σχετικά με την πρόσφατη Γενική Συνέλευση του αθλήματος (Σάββατο 20/9)

Αν δεν υπήρχε η «αντιπολίτευση» η Διοίκηση της Ε.Ο.Φ.Σ.Α. θα έπρεπε να την εφεύρει. Θα μπορούσε δηλαδή (όπως κάνουν και κάποιες άλλες Ομοσπονδίες αθλημάτων) να αναθέσει σε κάποιους «μυστικούς» συνεργάτες της να της ασκούν αντιπολίτευση μέσα στα, όποια λειτουργούντα, όργανα και να σκηνοθετήσει αντιπαραθέσεις και αντεγκλήσεις διαφόρου μεγέθους και ισχύος ούτως ώστε και την εντύπωση της προάσπισης του γόνιμου δημοκρατικού διαλόγου να δώσει αλλά και να γυμνάσει στην επιχειρηματολογία τα στελέχη της. Δεν χρειάστηκε όμως να κουραστεί ούτε για αυτό. Τα έργα και οι ημέρες της Διοίκησης Κόντου αβίαστα γέννησαν την Αντιπολίτευση του και το έργο της αντιπαράθεσης, της στιλήτευσης των «κακώς κειμένων» και κυρίως της παραγωγής προτάσεων και διατύπωσης θέσεων ανέλαβαν παράγοντες του αθλήματος από όλη τη χώρα. Με την παρουσία και τη δράση τους εμπλούτισαν τους δημοκρατικούς θεσμούς και γέμισαν την δεξαμενή προτάσεων και ιδεών χωρίς καν να ιδρώσει για να σκεφτεί η Διοίκηση Κόντου.
Θα ήμασταν βεβαίως αφελείς αν πιστεύαμε πως για αυτήν την κατάθεση πνεύματος και ψυχής θα μας επιβράβευε ηθικά κάποιος. Ξαφνιαστήκαμε όμως από τον αριθμό των ανθρώπων του χώρου που «λυπήσαμε», όπως μας είπαν πανομοιότυπα οι ίδιοι, με την υποψηφιότητα μας (για τακτικό μέλος), με την διατύπωση των απόψεων και των θέσεων μας και κυρίως για τους τρόπους που επιλέξαμε να τις δημοσιοποιήσουμε (ανοικτή επιστολή, δημοσίευση σε ιστοσελίδες και εφημερίδες). Και βέβαια για τους ανθρώπους που συνεργαστήκαμε, τον Αλέξανδρο Καντζόγλου και τον Διονύση Τσούτση. Πρώτος περίλυπος φίλος ο Παναγιώτης Κόντος που έφθασε στα όρια της καρκινογέννησης από τη χρήση του κινητού του για να ενημερώσει κάθε γνωστό μας για τη θλίψη που του προκάλεσε η στενοκεφαλιά μας (βλέπε ανεξαρτησία). Τηλεφώνησε και ενημέρωσε ακόμη και τον Γιώργο Αλικάκο στην Αθήνα υπενθυμίζοντας του τα αντισταθμιστικά οφέλη της σχέσης μας μαζί του (στη χειροσφαίριση;). Άλλος απογοητευμένος φίλος, ο Ναπολέων Ντέμος που απόρησε για την επιπολαιότητα μου να θέσω υποψηφιότητα και τέλος, ο Στεπάν Παρτεμιάν που προσβλήθηκε για την στάση μας απέναντι στο κολοσσιαίο έργο που επιτέλεσε στην διαιτησία. Αυτά πριν την έναρξη της διαδικασίας.
Η ίδια η διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης μας πρόσφερε σημαντικές εμπειρίες και βγήκαμε από αυτήν πιο έμπειροι και ικανοί. Αρχικώς, αισθανθήκαμε περήφανοι διότι ενδυναμώσαμε τη Δημοκρατία με την παρουσία (όπως σε κάθε Συνέλευση) και κυρίως με τις τοποθετήσεις μας. Πιστεύω πως εγώ και οι συνεργάτες μου, ο Δημήτρης Σαλονικιός και ο Κώστας Ορφανίδης τοποθετηθήκαμε με σαφήνεια παρουσιάζοντας τον εαυτό μας και τις θέσεις μας στη Συνέλευση. Τρεις εμείς μεταξύ οκτώ ομιλητών (όλοι της Αντιπολίτευσης). Ο Κόντος στον απολογισμό του αν και έκανε πολλές αναφορές στην επιστολή μου, εντούτοις δεν αποτόλμησε να αναφερθεί στα θέματα που έθιξα ούτε μια φορά στη δευτερο(αερο)λογία του, την οποία ανάλωσε σε απαξιωτικές αναφορές στον Αλέξανδρο Καντζόγλου. Φυσικά, ουδείς άλλος δεν μου απάντησε ενώ και ο Παρτεμιάν τράπηκε σε φυγή ήδη από την αρχική αντιπαράθεση μαζί του, ενώ η Σούλα Τετράδη και η Χατζήνα Βικτωρία, με ευγένεια ομολογουμένως, μου εξήγησαν στο πόδι και μπροστά στην κάλπη την πορεία της διαδικασίας ένταξης του σπορ στα σχολικά πρωταθλήματα και στο πρόγραμμα των Τ.Ε.Φ.Α.Α. Και έτσι, με τηλεφωνήματα πριν τη Συνέλευση, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και με ψιθυριστές απαντήσεις από τους πραίτωρες του Προέδρου συμπλήρωσα μόνος μου την απάντηση στην επιστολή και στην τοποθέτησή μου. Ο Δημήτρης Σαλονικιός ζήτησε να δει και να ακούσει τα μέλη του απερχόμενου Δ.Σ. (καθώς επί τέσσερα χρόνια δεν τους είδαμε στις αίθουσες ή στα γήπεδα). Τους ζήτησε να εκτεθούν και αυτοί και να μας καταθέσουν τις αρχές με τις οποίες θα ασκήσουν (λέμε τώρα) διοίκηση. Φαίνεται όμως πως όσοι έμειναν εκτός του Δ.Σ. έχουν απόψεις, λόγο, όραμα και πρόσωπο. Θέσεις στη Διοίκηση δεν έχουν. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς που εξελέγησαν (για να σηκώσει το μπάντμιντον τα «βάρη» της άρσης βαρών) δεν άφησαν ούτε για διάλειμμα την καρέκλα της αίθουσας. Ο μόνος από όσους εξελέγησαν και μίλησαν (σαν από άμβωνα) ήταν ο Ναπολέων Ντέμος που αναλώθηκε σε ευχαριστήρια και ευχολόγια. Κανένας άλλος υποψήφιος του Κόντου δεν εκτέθηκε, δεν μίλησε, δεν σχηματοποίησε το όποιο όραμά του (έστω για αμοιβές, ταξίδια και προνόμια, δεν λέγονται όμως αυτά). Ήμασταν οι μόνοι με παρουσία και λόγο. Η Διοίκηση του Κόντου «κόντυνε» έτσι κι΄άλλο. Ανέβηκε βέβαια κάποιος μέσος όρος. Τους ρωτάμε όμως, γιατί μπήκατε στο Διοικητικό Συμβούλιο αφού δεν μπορείτε να μιλήσετε και απαξιείτε να απευθυνθείτε στους συλλόγους. «Τέτοιοι που είναι δεν τους πρέπει ελευθεριά».
Η πολιτική που ακολούθησε απέναντι μας ο τρις Πρόεδρος «ή μαζί μου στον πάγκο ή μόνος σου και έρημος» μας οδήγησε αναπόδραστα να καταψηφίσουμε όλους τους απολογισμούς και τον προϋπολογισμό. Ακόμη και σε αυτές τις ψηφοφορίες δεν του ήταν αρκετό να πετύχει πλειοψηφία αλλά ήθελε και να επιτελέσει θρίαμβο και συγκέντρωνε με αγωνία και τους ξεχασμένους εκπροσώπους από τα κυλικεία και τα σπίτια τους. Μετά από αυτά ποιος πιστεύει πως ο Πρόεδρος δεν παίζει με τις κομματικές ισορροπίες, ποιος πείθεται πως θέλει συνεργάτες ανεξάρτητους και με παρρησία:
Τέλος, ας μιλήσουμε λίγο και για την αισθητική του λόγου του Προέδρου. Ο Κόντος αν και είχε το δικαίωμα να μιλάει χωρίς χρονικό περιορισμό και να δευτερολογήσει χωρίς απάντηση κράτησε για τον εαυτό του το δικαίωμα να ασχημονεί, προφανώς από έκρηξη τεστοστερόνης. Δεν δικαιολογείται αλλιώς το ότι μας αφαίρεσε το δικαίωμα να φοράμε παντελόνια (όπως όλες οι γυναίκες του Διοικητικού Συμβουλίου) και παρότρυνε τον Καντζόγλου να επανέλθει στην υποψηφιότητά του όταν μεγαλώσει και ωριμάσει. Έτσι, μετά τα όρια που έβαλε αυθαίρετα στους αθλητές, εμπνεύστηκε και κάποιο για τους παράγοντες. Ποιο είναι;
Μόνος πια δρόμος ο ανένδοτος αγώνας για την απομάκρυνση του. Ένας δρόμος που θα τον βαδίσουμε στη μέση του και εξηγούμαι: αγωνιζόμενοι σε όλες τις διοργανώσεις και μέσα σε όλα τα όργανα (που πάσχουν ήδη από ανεπάρκεια) και προσυπογράφοντας τις απόψεις μας και όχι κάνοντας αντιπολίτευση του «απευθυσμένου» με εν λευκώ εκπροσωπήσεις και βαυκαλιζόμενοι με τίτλους Προέδρων Επιτροπών και «σφουγγοκολλάριων» (αληθινός βυζαντινός τίτλος αυλικού).
Οψόμεθα λοιπόν, ες Φιλίππους (για την Ολυμπιακή Επιτροπή).

Ευχαριστούμε τους εκπροσώπους των σωματείων που μας τίμησαν με την ψήφο τους, κάποιοι εξ αυτών τιμώντας παράλληλα και την Γραμμή Κόντου. Μικροί δεν είστε συναγωνιστές, άπειροι ναι.